182. Zima? Tylko nie to...

Jakoś wyjątkowo w tym roku niecierpliwa jestem i to nawet nie dlatego, że niecierpliwie czekam na wiosnę, choć tak... czekam, ale chyba nudzi mnie już ta zima - niezima. Czuję, że się rozleniwiłam, rozlazłam, a nie lubię siebie takiej.

I czuję się trochę, jak wyrzutek społeczeństwa. Wszyscy naokoło, zarówno na profilach w social mediach, jak i na blogowisku, zachwycają się urokami zimy, świeżo spadłym, obfitym śniegiem i nawet (o zgrozo!) mrozem :) Tylko nie ja... Ja wiem, wszystko rozumiem, że zima musi być, a że jak jest już zima, to powinien być i śnieg, i mróz. Rozumiem argumenty, że robaki wszelkie mróz powinien powybijać, że zarazki i bakterie również, że rośliny potrzebują odpocząć, a zwłaszcza powinny odpoczywać pod śniegiem, bo wtedy jest im cieplej, lepiej i w ogóle... No proszę, ile zalet zimy wymieniłam, sama nie wiedziałam, że aż tyle ich znam. Co więcej, są nawet ludzie, którzy wolą zimę od lata, naprawdę, choć dla mnie to niesamowite i podziw dla nich pełen!!! Ale stop, wystarczy!!!

Ja nie!!! Nie i już!!!

No bo co powiecie miłośnicy tego zimnego, białego puchu, na widok takiego pięknego nieba?

No dobra, wiem... powiecie mi, że przecież w zimie niebo też potrafi być takie pięknie błękitne i przyznam Wam rację, bo zdjęcie jest dosłownie sprzed kilku dni :) Ale co z tego, skoro zrobiłam je telefonem, który trzymałam w zgrabiałych z zimna rękach? Taki widok kojarzy mi się z czystym, letnim niebem i niech tak zostanie :)

Kto jest tu już ze mną trochę, a także jeśli ktoś zna mnie osobiście, to wie, że jestem osobą raczej pozytywną i zanim dojrzę jedną złą rzecz, to najpierw wypatrzę trzy dobre. Ze wszystkim tak mam, że staram się nie ściągać tych życiowych, różowych okularów i jest mi z tym bardzo dobrze. Dlatego nie uważam, abym była mazgajem, marudą i zrzędą. Toteż postawmy sprawę jasno. 

Zimy nie lubię i już!!!

Kilka dni temu, jeszcze zanim to białe szaleństwo zasypało mój ogród, poszłam szukać przedwiośnia. I uwierzycie, że znalazłam jego nikłe ślady? Drobne, bo drobne i jeszcze wprawdzie mizerne, ale zawsze. To co już widzicie na dwóch pierwszych zdjęciach, to i tak jest pikuś. Nabrzmiałe pąki magnolii z pierwszej fotki w takim stanie są już od jesieni. Ale nabrzmiałe pąki forsycji z kolejnych zdjęć, dają już do myślenia. 

Pąki lilaka też rosną w oczach...

Nie zmyliły mnie nawet kwitnące na domowym parapecie grudniki. Teraz się, odmieńce jedne, wzięły za kwitnienie, ale mnie nie nabiorą, że to grudzień. W myślach wyzwałam je od "styczników" i od razu było mi lepiej :)

Na rabatach za to, nie uwierzycie, wypatrzyłam - i to nawet bez okularów - że coś się dzieje :) 

To, że ciemierniki mają coraz większe pąki, to akurat nic dziwnego...

I to, że jeszcze parę dni temu wilczomlecz wyglądał zupełnie tak samo, jak w lecie, to też nic dziwnego, bo było stosunkowo ciepło i u mnie bezśnieżnie.

Tak samo, jak nie zdziwiły mnie, zastygłe w jesiennej zadumie, pąki róż, które nie zdążyły już zakwitnąć...

...oraz nieruchome szyszki na jodle koreańskiej Silberlocke :)

Ale zdziwienie budzą już rozwijające się i intensywnie bordowe, świeżutkie liście żurawki...

... a także mocno nabrzmiały pąk azalii :)

A już moje niebotyczne zdumienie wywołały wychylające się z ziemi "główki" hiacyntów, z pewnością to nie jest jeszcze dla nich dobry czas :(

Jako przerywnik tych moich wywodów, chciałam Wam pokazać intrygujące zdjęcia sprzed kilku dni. Na boisku w mojej wsi jakaś dziwna postać albo wylądowała, albo zderzyła się w locie z tablicą od koszykówki i zawisła na obręczy i siatce :):):) Nie wiem, czy jest to jeszcze jakaś pozostałość po dożynkach i czy jakieś inne zjawisko, ale wygląda cudacznie i fikuśnie 😀

Fakt, że nie lubię zimy, to nie jest moje maruderstwo i niezrozumienie dla Matki Natury, o nie! I pewnie nie doszłoby do tych moich zimowo-śniegowych wywodów, gdyby nie fakt, że któregoś pięknego dnia z nieba posypało się to białe coś, co wprawdzie na początku w ogrodzie wygląda ładnie i czysto, ale na dłuższą metę dla mnie jest niestrawne i niefajne. Dopóki tylko przyprószyło rabatki, to było ok. Mogę wtedy stać w oknie i obserwować sobie jak zniknęła ogrodowa szarość i burość.

Tak też się stało onegdaj :)

I było w miarę ok. Nie było wielkiego mrozu, nie było lodu, nie było ślizgawicy. I nie wiem komu to przeszkadzało :) No bo przecież znalazł się oczywiście jakiś bliżej mi nieznany Pan Pogodowy, z pewnością żyjący za pan brat z Panią Zimą, który namieszał w garze, dorzucił lodu z podniebnej zamrażarki i... sypnął tak, że hej!!! Wkurzył mnie solidnie, bo nie lubię... nie lubię i już!!! 

W poniższym filmiku próbuję to uzasadnić :)

Przez moment chciałam nawet zrobić taką małą ankietę, ewentualnie zadać moim "czytaczom" pytanie, ile jest tu osób, które tak jak ja nie lubią zimy i tego czegoś białego, co z reguły jej towarzyszy, ale... nie, nie zrobię tego :) Bo i tak raczej przegram z kretesem. Wiem, że jest sporo osób lubiących śnieg, lubiących jak mróz szczypie ich w policzki, a usta są spierzchnięte i nawet nie można ich oblizać, bo grozi to przymarznięciem języka do wargi :):):)

No wiem... żartuję przecież, ale nie zmienia to mojego zdania :)

Dobra OGŁASZAM KONIEC ZIMONARZEKANIA!!! Przynajmniej na dzisiaj :)

Kończąc te wywody, już na sam koniec, pokażę 4 zdjęcia z mojej ulubionej serii ciekawych zdjęć... Skoro w tym poście, za sprawą śniegu, jest tak biało, no to polecimy dzisiaj na biało...

 Moje białe hippeastrum... piękny ma ten kwiat. I proszę go nie mylić z amarylisem. Wiele osób nazywa te kwiaty amarylisem, lecz to nie jest to. To jest hippeastrum lub zwartnica. Tylko te dwie nazwy są prawidłowe odnośnie tej właśnie rośliny :)

A na poniższym zdjęciu jest parzydło leśne. Przepięknie kwitnący krzew, w okresie swojego kwitnienia pełen kremowego, zwiewnego kwiecia, jakby utkanego z drobnych koralików... jest niesamowicie dekoracyjny.

A ten biały wiatraczek? To rozwijający się kwiat brugmansji (nie mylić z daturą). W takim, nierozwiniętym stanie jest dosyć krótko, praktycznie około jednego dnia, po czym rozwija się z niego wielki kwiat przypominający dzwon lub wiszącą trąbę (potocznie czasem też nazywany jest anielskimi trąbami). Jest to roślina bardzo ozdobna, choć niestety trująca...

I ostatnia fotka, to dla mnie cudowne, niezapomniane wspomnienie. To był ostatni dzień mojej pracy przed przejściem na emeryturę, dostałam wtedy mnóstwo prezentów. Między innymi, od bliskiej sercu koleżanki, dostałam donicę z różami, w której znajdował się ten cudowny komplet dla kwiatowych krasnoludków :) Przyznacie, że jest rozczulający? Aż chciałoby się usiąść na tych rozkosznych krzesełkach i wypić kawę :) Róże od dawna są już w ogrodzie, a komplecik stoi sobie w domu i cieszy moje oczy :)

Na tym dzisiaj kończę. Nie wiem, kiedy ponownie się pokażę, bo mam od nowego roku całkiem świeże postanowienie, jeszcze nie wiem jak to wyjdzie i jak to będzie, ale o tym na razie sza...

Wspaniałego weekendu Wam wszystkim życzę :)