15. Skrótowy dalszy ciąg

Muszę się chyba streszczać z tymi wspomnieniami, bo wiosna mnie zastanie przy tych sentymentach, a jeszcze mam prawie 6 lat do opisania :)

Lato 2015 roku upłynęło mi na kwiatowym szaleństwie. Sadziłam, kopałam, siałam i latałam jak kot z pęcherzem. Nie mogłam się nacieszyć tymi wszystkimi kolorami :)

Mąż robił mi kolejne drewniane skrzynie, a ja pakowałam w nie wszystkie rośliny, jakie mi tylko przyszły na myśl i wpadły w ręce.

Tworzyłam kolejne brukowe krawężniki, ale jeszcze wtedy byłam pod silnym wpływem mężowskich rad 😂 Poradził mi mianowicie, żeby to, co chcę lub muszę sobie wyciąć w swoim ukochanym trawniku, było proste, "od linijki", bo wtedy będzie łatwiej kosić trawnik, czyli nie będziemy się męczyć i narażać kosiarki na skręty, zawijasy itd.

No i ja, posłuszna dziewczynka, wycinałam te kolejne kwadraty i prostokąty, nie bacząc na własny gust, potrzeby i swoje osobiste wizje. Fakt, że potem przyszedł na mnie moment refleksji i zastanowienia, kto tu jest ważniejszy, ja czy humory kosiarki, ale moje początki tak właśnie wyglądały. Toteż wcielałam w życie kolejne figury geometryczne 😄

Już wtedy było pięknie i kolorowo. Często stawałam na tarasie i patrzyłam... patrzyłam... Bo w całym moim życiu nie miałam przed oczami tyle zieloności naraz. Zwłaszcza mojej własnej zieloności :)

W tygodniu, po pracy, pędziłam z prędkością światła, żeby tylko jak najszybciej znaleźć się w swoim nowym miejscu na ziemi. Byłam szczęśliwa już w momencie, kiedy widziałam przy drodze tabliczkę z nazwą mojej wsi. Wiedziałam, że jestem już w domu.

Coraz bardziej widok z okien przypominał ogród, jak szumnie od początku nazywałam to swoje poletko. Zarastało wszystko ze wszystkich stron. 

Pergolę, w błyskawicznym tempie obrósł rdest Auberta. To silne, inwazyjne i bardzo szybko rosnące pnącze. Do tego bardzo dekoracyjne, bo obficie kwitnące. Dziś nie ma go już na tej pergoli, ale to z przyczyn, o których innym razem. 

Także malutka wierzba mandżurska, którą przywiozłam samochodem od mamy, jako prezent od jej sąsiadki, rosła w zastraszającym tempie i w tamtym czasie prawie dosięgała już dachu. Było coraz gęściej i coraz piękniej.

Przybył krawężnik z bocznej strony działki, a przed posadzonymi tujami pojawiły się tawuły i lawenda. Kombinowałam z różnymi roślinami, a tak naprawdę, chciałam mieć wszystko 😃

Na przedniej ścianie ogrodu pojawiły się jesienne barwy świerków i berberysów. Tuje coraz bardziej znikały wizualnie, stały się raczej zielonym tłem dla rosnących z przodu różnych piękności.

Zwierzaczki wszelakie też nie pozostawiały nas w samotności. Sarenki spacerowały sobie naszą drogą całkiem bez krępacji 😁

a młody lisek buszował po ogrodzie i w dzień i w nocy :)

I tym sposobem, jakoś tak wczesną jesienią, moja niespokojna dusza długo nie wytrzymała. Złapałam za szpadel i zaczęło się dalsze krojenie trawnika. Tym razem radykalne, choć jeszcze w tamtym momencie "pod linijkę" 😉

No cóż, ludzka fantazja nie zna granic, a moja w szczególności nie jest jakoś szczególnie potulna i spolegliwa. Dlatego zaczęłam dalsze trawnikowo-ogrodowe szaleństwo 😁.