79. Czy to naprawdę już jesień?

Póki jeszcze ciepło... póki słonecznie...

Tak naprawdę, to dopiero od kilku dni uruchomiliśmy w domu ogrzewanie. Duże okna i to właśnie te strategiczne, najważniejsze, mamy od południa. Salon i dwie sypialnie. W ciągu dnia słońca nie brakuje i to już od dawna. Naprawdę, nie pamiętam już, kiedy ostatnio był u mnie pochmurny dzień. Prawie codziennie świeci słońce, a jak świeci to jest cudnie, bo nagrzewa szyby, które oddają to ciepło do środka i w chałupce jest cieplutko. Dlatego, między innymi, nie uruchamialiśmy ogrzewania. Dopiero jakieś kilka dni temu, włączyłam grzanie w sypialni, bo jednak w nocy, jak zdarzało mi się wstawać do toalety, to powietrze było zimne. 

Ale ja nie o tym chciałam przecież, nie o ogrzewaniu i toalecie :) Najgorzej, jak zacznę tak klepać bez sensu, to mogę tak cały dzień :)

Chciałam tylko napisać, że w ciągu dnia naprawdę jest ciepło. Ogród też mam od południa, więc nie dziwota, że to wszystko co u mnie rośnie, to jesień ma głęboko w nosie... Liście, tak naprawdę i do końca, to spadły tylko z katalpy i z magnolii. Więc nawet nie bardzo mam co zbierać i porządkować, bo musiałabym je z tych drzew obrywać, a przecież chyba nie o to chodzi :)

Kluczowym jesiennym akcentem, rzucającym się w oczy w samym środku ogrodowych rabat, jest pożółkły już modrzew japoński Stiff Weeper. Gubi swoje "igiełki" na zimę i po nim ewidentnie już widać, jaką porę roku mamy. 

No i, tak jak napisałam wcześniej, obsypały się liście magnolii i to też jeszcze nie wszystkie. Na fotce widać jeszcze liściasty śmietnik, przed sprzątnięciem :)

No i hortensje... Te już odpuściły swoją jesienną wytrzymałość i wszystkie, jak na komendę, zamieniły się w uschnięte kwiatostany. No... prawie wszystkie, bo jednak jeszcze gdzieś tam pomiędzy tymi suchelcami, zdarza się jakiś żywy hortensjowy kwiat. Tak, żeby było przyjemniej dla oka :)

Te wyżej, to bukietowe, bo ogrodowe wyglądają zdecydowanie lepiej. Bardziej żywotnie :)

Zobaczcie, co jeszcze się dzieje. Gdzieś, kiedyś musiałam wyrzucić na kompostownik nasiona lub resztki ślazu maurytańskiego. Teraz wziął i zakwitł i to ładniej, niż na moich rabatach. Więc z mojego, bądź co bądź, niezbyt pokazowego kompostownika, wystają takie piękne rośliny, bardziej kolorowe i imponujące, niż te w ogrodzie :) Pewnie dlatego, że na resztkach wyhodowane i na kompoście :) Dumnie się prężą na samym czubku mojego śmieciowiska, no boki można zrywać :)

To kolejny dowód na to, że im mniej się chucha i dmucha, tym efekt bywa lepszy. I nie wiem, czy dotyczy to tylko roślin, czy też na przykład zwierząt, a nawet ludzi :)

A kolory???

Kolory na rabatkach wciąż są :)

Kwitnie lawenda i wciąż czerwienią się róże...

I chociaż pewnego ranka, szron osiadł na zwiędłym już kwiecie jeżówki, w niczym to nie przeszkodziło, żeby na tej samej roślince, w listopadzie, zaczął się rozwijać świeży pąk. Jak na to patrzę, to nie wiem, czy to ta roślina zwariowała, czy ja :)

Zresztą... nie powinnam się dziwić. Kolejne takie roślinkowe dzidziusie szykują się do kwitnienia. Chyba nikt im nie powiedział, że już jest listopad...

Żeby było śmieszniej, a może mniej śmiesznie :( z ziemi wychodzą też już wiosenne, cebulowe roślinki... 

Nawet sorbaria, czyli tawlina jarzębolistna, przystroiła się w wiosenne pąki :( I to nie jest pojedynczy pąk, jest ich pełno na wszystkich gałęziach...

Co tam jeszcze na rabatach piszczy? Ano, jest kilka ładnych i kolorowych widoków, np. kwitnąca wciąż aksamitka truskawkowa... Prawda, że wygląda, jakby była odlana z wosku? :)

Czy na przykład żurawkowy zakątek :)

A w domu kwitną grudniki, które rokrocznie obsypują się u mnie kwieciem w listopadzie, więc listopadnikami powinny się nazywać :)

Na razie zakwitł tylko biały... różowy i czerwony dopiero mają pąki i szykują się do pokazania swoich możliwości :)

Tak, jak pisałam wcześniej, czyste błękitne niebo często teraz gości nad moim domem, czasem nawet ktoś mi na nim narysuje krzyżyk "x"... Chyba tylko po to, żebym mogła się zastanowić, gdzie postawić kółko :)

A wieczorami błękit potrafi zamienić się w ognistą intensywną czerwień i urzekać takimi barwami, że oczu nie można oderwać...

Na koniec pokażę Wam kawalątek wioskowego zwierzyńca. Różne zwierzaki przewinęły się już przez nasze gospodarstwo, zarówno w trakcie budowy domu, jak i potem, kiedy byliśmy już stałymi mieszkańcami tego terenu. Ale teraz chciałam pokazać Wam jednego futrzaka, który jest z pewnością mieszkańcem naszej wsi, ale często bywa na naszym tarasie i wygrzewa się w promieniach słońca. Chcę go Wam przedstawić dlatego, że ma - moim zdaniem - przepiękne i stosunkowo rzadko spotykane umaszczenie, czy jak to się tam zwie... Jest raczej nieufny i płochliwy, kiedy próbuję zbliżyć się choćby tylko do tarasowego okna - on ucieka. Dlatego zdjęcia są robione przez szybę. Ale często siadam na podłodze z drugiej strony jego tarasowego leżakowania i... przyglądam mu się "z bliska" :) Jest wyjątkowy, taki mały tygrysek w kociej skórze :)

Ogromnie się cieszę, że tu do mnie zaglądacie i pozostawiacie po sobie ślad. Każdy taki zostawiony dla mnie komentarz, to mój dodatkowy uśmiech :) I radość w sercu...

Dziękuję 💗💗💗

P.S. Nieśmiało tylko przypominam, że wciąż trwa ogłoszony przeze mnie konkurs (do 20 listopada), więc kto jeszcze się nie zgłosił, a ma taką ochotę, to serdecznie zapraszam do poprzedniego postu czyli TUTAJ :)