162. Lipcowe rozmyślania

Chciałabym napisać, że już nie daję rady z tymi lipcowymi upałami, ale nie napiszę, bo nie będę kłamać w żywe oczy. Od kilku dni pogoda się zmieniła i upały męczą mnie tylko fragmentarycznie, większą część dnia niebo jest zachmurzone, a nawet pada.

Żeby być w zgodzie z faktami, to muszę napisać, że pada nawet dosyć często, żeby nie powiedzieć, że zbyt często i obficie, ale nie powiem, bo jak ja będę wyglądać, jak nadejdą kolejne suche dni i nawet nie będę sobie mogła swobodnie ponarzekać na brak deszczu? Dlatego nie narzekam, tylko tak sobie bajdurzę. 

Lipiec wszedł w tym roku do kalendarza z ostrym przytupem. Nie pamiętam takiego lata, żeby przez tak długi czas, codziennie, bez psychicznego odpoczynku i bez wewnętrznego oddechu, nachodziły nas burze. Nie wiem, czy to Matka Natura ćwiczy moją słabą silną wolę, czy sprawdza jak się ma moja brontofobia (burzofobia brzmi bardziej obrazowo 😀), tak jak na przykład ćwiczy się lęk przed pająkami. Teoretycznie jest tak, że im więcej z tymi stworzeniami styczności, tym mniej strachu. Więc może Matka Natura wymyśliła sobie, że im więcej będzie hałasować i strzelać piorunami, tym ja bardziej zobojętnieję na to zjawisko. Nic bardziej mylnego, nie tędy droga Matko Naturo. Nie ze mną takie numery...

Dobra, zanim znowu zatonę w morzu narzekań, zacznijmy od czegoś miłego :) 

Może od takich sadzonych jajek? 😃

No i po tym miłym akcencie nie będzie już tak wesoło, bo przecież muszę się Wam poskarżyć i wyżalić na burzowe ekscesy, które dopadły i moje domostwo. Teraz już piszę o tym lekko, bo minęło kilka dni, ale wtedy...

Ach, jak wracam do tego myślami, to wciąż mam gęsią skórkę. Widziałam na mapie z radarami, że zbliża się w moją stronę mały armagedon, ale do końca miałam cichą nadzieję, że tak jak wiele razy wcześniej, rozejdzie się to gdzieś po kościach, że rzeka Odra nie przepuści tych bordowo-fioletowych chmur, ale niestety...

Nadeszło nad naszą wioskę i to w dosyć szybkim tempie, a w moich żyłach zatrzymała się krew. Wiecie co? Wiem, że mam pietra... wiem, że jestem szalona w tym zakresie i moja panika jest często nieuzasadniona, ale naprawdę nic na to nie poradzę, że boję się okrutnie, zwłaszcza tych towarzyszących burzom wiatrów. Właściwie trudno to nawet nazwać wiatrem. Z reguły jest to wichura, huragan, zdarzają się nawet trąby powietrzne. To jest właśnie moja trauma. 

Za oknami pociemniało, waliło ulewnym deszczem, a wiatr wył i trząsł całym domem. Bałam się zobaczyć co dzieje się na zewnątrz, więc spacerowałam po domu z przymkniętymi oczami i zasłoniętymi uszami. Wcześniej poprosiłam tylko męża, żeby mi powiedział, kiedy ten obłęd się skończy...

Gdy było już po wszystkim, odważyłam się zapalić światło na zewnątrz domu i zobaczyłam mój dekoracyjny, rosnący sobie dotychczas spokojnie przez około 12 lat przy samym tarasie zielony iglaczek, leżący aktualnie w pozycji poziomej na deskach tarasu. Nie powiem, że pękło mi serce, bo to byłaby nieprawda, ale zrobiło mi się bardzo, bardzo smutno. Z nim już wcześniej były problemy, bo od kilku dni na skutek mocnych opadów tak nasiąkł wodą, że zrobił się jak gąbka i nie miał siły samodzielnie stać. Podwiązaliśmy go wtedy sznurkiem i pomagaliśmy się wyprostować, ale niewiele to dało. Teraz wyglądał, jakby się całkowicie poddał, nawet mocowanie nie pomogło... 

No cóż, trzeba było poczekać do następnego dnia i zobaczyć, co tam jeszcze się wydarzyło. Na szczęście nie było u nas żadnych większych strat. Z samego rana pojechaliśmy do miasteczka po zakupy, a tam dopiero ujrzałam, jakie szkody potrafi uczynić taki żywioł. Poprzewracane drzewa, które uszkodziły samochody. 

Droga do miasteczka, przez las, cała usiana gałęziami i połamanymi drzewami, odsuniętymi jedynie na pobocze, z pewnością przez służby i to wczesnym rankiem... 

W samym miasteczku samochody uszkodzone przez przewrócone drzewa. 

Bardzo przykry widok :(

Zobaczcie jak to było u mnie /film z głosem/...

Mam tylko nadzieję, że to ostatnie takie pogodowe ekscesy w mojej okolicy. 

Nie... nie, że mam nadzieję. Niech to będą ostatnie takie pogodowe ekscesy w mojej okolicy...

A żeby nie było tak smutno, pokażę Wam teraz trochę radośniejszych widoków.

Mój kuchenny fiołek znowu kwitnie. Wiem, że pokazywałam go Wam już pewnie z tysiąc razy, ale nic na to nie poradzę, że zachwyca mnie za każdym razem kiedy kwitnie i nie mogę się oprzeć, żeby nie robić mu fotek :) 

Jak dla mnie, to ten kolor jest iście bajkowy...

I pooglądajmy co tam też nowego dzieje się w ogrodzie :)

Wciąż kwitną hortensje krzewiaste Annabelle... moje białe piękności.

Tutaj hortensje w tle, a na pierwszym planie pęcherznica Diabolo :)

I trochę rabatowych kolorów: werbena patagońska i liliowce.

Koleus i fioletowy heliotrop silnie pachnący wanilią.

Kwiat sorbarii, inaczej zwanej tawliną jarzębolistną i rozwar, z gościem w środeczku :)

Winnik zmienny, kwitnąca tawuła japońska Shirobana i żurawka o pięknych liściach.

Mój nowy hibiskus bagienny ma pełno pąków, więc należy mieć nadzieję, że będzie miał pełno kwiatów :)

A hortensja bukietowa i winorośl japońska, które bardzo ucierpiały w czasie kwietniowych mrozów, ładnie się zregenerowały i wyglądają doskonale.

Natomiast ten wiciokrzew japoński Aureoreticulata, został przeze mnie wiosną ścięty prawie do samej ziemi, bo tak obrósł huśtawkę, że nie można się było huśtać. Ale już pięknie odrósł i znowu wije się wokół huśtawki :)

A tutaj moje tegoroczne, rabatowe siewki. Zastrzelcie mnie, ale nie pamiętam co tam posiałam w maju. Na pierwszej fotce chyba cynia, bo poznaję po listkach, a na drugim chyba szarłat, chociaż szarłat mam też w innym miejscu i wygląda trochę inaczej :) Jednak skleroza rządzi w moim ogrodzie :)

I zbliżając się do końca tych dzisiejszych rozmyślań, pokażę Wam co nowego kupiłam, bo przecież nie od dzisiaj wiadomo, że na małe smuteczki najlepsze są kwiatowe pocieszajki. Przynajmniej dla takich kwiatowych świrusów, jak ja :)

Oto buwardia, moja nowa biała piękność. Przyznajcie sami, że jest zupełnie wyjątkowa...

A tu obiecane fotki. Oto ja w towarzystwie mojej największej juki. Ta jedna, konkretna juka rośnie taka wysoka już od kilku lat. Przewyższa swoim wzrostem wszystkie inne juki w ogrodzie. Mnie także przerasta, a nie jestem jakimś karłem, mam około 163 cm wzrostu w kapeluszu :) Myślę, że ta biała królewna ma sporo ponad 2 metry...

Tu chcę Wam pokazać fotki z ostatnich trzech lat... wyglądało to podobnie. Nie wiem dlaczego rośnie taka wielka, ale nie mam nic przeciwko temu :)

I tym optymistycznym akcentem żegnam się z Wami do następnego razu. Trzymajcie się cieplutko i uśmiechajcie się, bo uśmiechnięty człowiek roztacza wokół siebie aurę pozytywnych emocji...

Do następnego napisania 💗