163. Kiedy dopada mnie szczęście

Tak sobie myślę, że jakby ktoś czasem poobserwował mnie z boku, pomyślałby z pewnością, że ma do czynienia z jakąś starą wariatką. A jeśli nawet nie pomyślałby tak zdecydowanie i tak ostro, to pewnie skwitowałby mnie krótkim: - ma baba kuku na muniu :)

Mój mąż już mnie zna... wie o tym, że od czasu do czasu musi iść ze mną na "rabatkowy" spacer. Nie protestuje, choć wiem, że interesuje go to tyle, co zeszłoroczny śnieg. Ale ponieważ jest najlepszym na świecie człowiekiem, posłusznie idzie. Wiem, że robi to tylko dla mnie. Wysłuchuje moich kwiatowych opowieści, poddaje się moim westchnieniom, zachwytom i ekscytacji. Przecież muszę od czasu do czasu podzielić się z kimś swoim szczęściem i niewymiernym wprost zachwytem nad moimi zielonymi dziećmi :) Nie, jeszcze nie oszalałam, ale naprawdę tak ze mną jest :)

To zanim polecimy z tym tematem dalej, zgodnie z tradycją, na początek coś miłego dla oka. Ktoś zgadnie co to będzie tym razem??? Chyba zagadka nie byłaby trudna, przecież tajemnicą poliszynela jest fakt, że moją najnowszą miłością są... 

J E Ż Ó W K I 💚😄💚

A skoro jesteśmy już przy tych pięknościach, to za chwilę wrzucę jeszcze pozostałe fotki, które przygotowałam na dzisiaj. Oczywiście fotki jeżówek, bo chyba już nigdy nie przestanę ich fotografować. Nie dość, że są takie piękne, to jeszcze tak bardzo fotogeniczne...

Ale ok, zanim reszta, to powróćmy do mojego ogrodowego monologu :)

Najczęściej chodzę sobie w ogrodzie i sama podziwiam te swoje zielone dzieci. Zaglądam im w oczy, czasem pogłaszczę, wsadzę dłoń w jakieś puchate, roślinne płatki, czasem coś zagadam, choć wiem, że moje dzieci milczą i nie odpowiedzą mi na moje wynurzenia.

Ale tak właśnie lubię robić i robię to często. Tylko czasami mam tak, że wpadam w zachwyt nad jakąś zielonością i wtedy wołam głośno w kierunku domu, że potrzebuję kibica... kogoś, kto razem ze mną pozachwyca się głośno, pochwali, zauroczy się podobnie, a może nawet tak samo.

Teraz, proszę bardzo, reszta przepięknościowych jeżówek :)

Prawda, że są piękne? Taka różnorodność odmian, kolorów i kształtów spotykana jest u wielu roślin, ale to właśnie jeżówki ujęły mnie ostatnio za serce, jak żadne inne.

A wracając do moich opowieści z zielonego lasu, to jak już tak pospaceruję, popodziwiam, pogłaszczę i pomiziam, wołam często męża, bo potrzebuję zobaczyć ten sam zachwyt również w czyichś oczach. I przychodzi do mnie ten mój chłopina, słucha mnie i grzecznie patrzy, jak ja wydobywam z siebie te jęki zachwytu i radości, ale często widzę, jak na mnie patrzy. Uwierzcie, że w jego oczach jest coś takiego, co za chwilę budzi mój śmiech, bo ja wiem, że on chce być dla mnie miły, ale kompletnie nie rozumie mojego zachwytu, więc zagląda mi w oczy i szuka w nich czystego szaleństwa :) Naprawdę mam wtedy z tego spory ubaw :) 

Mówię do niego, a w moim głosie jest czysta ekstaza:

- No zobacz, zobacz, to jest takie piękne, że czacha dymi...

A on na to:

- No ładne, ładne...

I patrzy na mnie tym swoim potulnym wzrokiem, z niemym błaganiem, żebym mu wybaczyła ten jego skromny zachwyt :)

Tymczasem pokażę Wam kosmosy. Zwą je też onętkami, ale nazwa "kosmos" zdecydowanie bardziej mi pasuje, lepiej też wpada w ucho. To rzeczywiście trochę kosmiczne kwiaty, są wyjątkowo eteryczne, zwiewne i delikatne. Kiedy kołyszą się na wietrze na tych swoich długich łodygach, wyglądają niesamowicie. Są wprawdzie jednoroczne, ale bardzo łatwo się rozsiewają i wiadomo wszem i wobec, że raz wprowadzone do ogrodu pozostają w nim na stałe. Mam ich w tym roku całe mnóstwo, bo przekonana, że wiosną w czasie pozimowych porządków wyskubałam wszystkie siewki, dokupiłam sporo sadzonek, które już pięknie kwitną. Wyjaśniło się jednak aktualnie, że moje siewki są i rosną, tylko po prostu okazały się bardzo leniwe i wyszły później, niż ustawa przewiduje. Rośnie ich obecnie całe mnóstwo i z pewnością całkiem niedługo będę miała na rabatach kosmosowy las, ale nie ubolewam, bo to wyjątkowo dekoracyjne kwiatki... Zobaczcie sami :)

W kwestii mojego męża i jego ogrodowego rozeznania, to nie mam mu za złe, że aż tak nie podziela mojego zachwytu ogrodem. Na samym początku naszego budowania domu i zakładania ogrodu ustaliliśmy, że w ziemi grzebać będę ja, bo mój połówek nie zna się na tym w ogóle i nie pała jakimś specjalnym zapotrzebowaniem, żeby się na tym poznać. Obiecał wtedy tylko, że jeśli chodzi o jakąś ogrodową architekturę, to owszem, to będzie jego działka, ale tylko tyle. I słowa dotrzymał... wszystkie pergole, drabinki, słupy i ogrodowe ścianki to jego dzieło. Ja się na taki układ zgodziłam, bo choć jeszcze wtedy nie wiedziałam, że aż tak lubię grzebać w ziemi, to chciałam to zrobić po swojemu i wiedząc, że mój mąż się na tym absolutnie nie zna, to już widziałam oczyma wyobraźni te skoszone kwiaty i wyrwane świeże sadzonki, uznane przez niego za chwasty.

I szybko się zorientowałam, że bardzo dobrze zrobiłam nie dopuszczając go do moich ogrodowych dzieci 😃

Kilka innych ogrodowych piękności :) Róża, surfinia i rozchodnik okazały.

Z czasem i tak wyszło na to, że wszystkie cięższe pracy ogrodowe wykonuje mój mąż. Zajmuje się wiosennym obcinaniem wielkich traw, strzyże co jakiś czas zarastający pergolę wiciokrzew. Robi to tak gorliwie, że wiosną tego roku opitolił mi piłą wszystkie młode przyrosty białej ketmii syryjskiej, która rośnie właśnie pod tym wiciokrzewem. Myślałam, że zejdę na zawał, jak się zorientowałam, że to zrobił i że może zdarzyć się tak, że ta ketmia mi w ogóle w tym roku nie zakwitnie. Ale cóż począć? :) Zaprowadziłam go nawet pod ten krzew, popukałam się w czoło i pokazałam mu dobitnie zasadniczą różnicę pomiędzy liśćmi wiciokrzewu i liśćmi ketmii, ale on na moje zarzuty odpowiedział, że ciął jak leci, bo przecież to jest zielone i to drugie także, więc o co chodzi :) W ubiegłym roku pościnał mi tak krótko tawułę, bo uważał, że zahacza o nią nasz samochód, kiedy jedzie naszą wewnętrzną drogą :) Finał był taki, że tawuła w tym roku kwitła zdecydowanie skromniej, chyba się lekko obraziła za takie krótkie postrzyżyny :) Dlatego aktualnie ma już zakaz ścinania czegokolwiek bez uzgodnienia ze mną, pozwalam mu tylko dowolnie machać sekatorem przy glicynii, ona rośnie w piorunującym tempie i akurat lubi mocne oraz częste cięcia :)

To popatrzmy jeszcze jak aktualnie wyglądają kwiaty koleusa, jak kłania się gaura biała i jak uśmiecha się mój ukochany wilczomlecz Tasmanian Tiger :)

Drugi raz w tym roku kwitnie magnolia. Czyli będę miała wiosenną powtórkę :)

Za te wszystkie ogrodowe męki, mój szanowny małżonek znalazł sobie sposób na zniechęcanie mnie do wyciągania go na rabatkowe spacery. A raczej wydaje mu się, że znalazł. Z zawodu jest elektronikiem i kiedy ja wyskakuję z jakimś zachwytem czy opisem jakiegoś, jego zdaniem, zielska oraz dodatkowo zaczynam operować roślinkowymi nazwami, czasem także łacińskimi, to on nieraz wyciąga swoją broń armatnią i w akcie "zemsty" zaczyna mi opowiadać o swoich ukochanych podzespołach, tranzystorach i układach scalonych. Ale już go rozgryzłam i zamiast okazać zniecierpliwienie jego opowieściami, na co on najwyraźniej liczy, to ja wysłuchuję go z wielką uwagą i jeszcze na dodatek potrafię czasem zadać jakieś dodatkowe pytanie, wykazując tym samym wielkie zainteresowanie jego pasją :) Oczywiście robię to z premedytacją, taka jestem :) To takie nasze małe gierki, z których potem w finale razem się śmiejemy 😆

No bo jak można nie pochylić się z zachwytem nad takimi widokami?

Wracając jeszcze do tematu mojego męża, wszystko to co napisałam mogłoby wskazywać na to, że nasz ogród jest mu właściwie zupełnie obojętny. Ale to nieprawda. Najlepszy dowód mam na to w sytuacjach, kiedy przyjeżdżają do nas jacyś goście. Z reguły wygląda to tak, że każdy, kto znajdzie się w naszym salonie, chcąc nie chcąc, widzi nasz ogród przez olbrzymie, tarasowe okno. I większość chce wyjść na zewnątrz i przyjrzeć mu się z bliska. Siłą rzeczy oprowadzam tych naszych gości po ogrodzie, pokazuję, tłumaczę... Właśnie wtedy najlepiej widać, jaki dumny jest ten mój chłopina z tego naszego zielonego miejsca. Rozgląda się naokoło uszczęśliwionym wzrokiem i ze śmiechem, ale i z dumą, opowiada, że to wszystko  moje dzieło i że to ja sama to wszystko wymyśliłam i wykonałam. Widzę, że go to cieszy i napawa wielkim zadowoleniem. Tak to wygląda :)

Teraz mały różany przerywnik. Moja biała róża na pniu wiosną bardzo chorowała. Nie bardzo wiem co to była za choroba, bo ja w róże to tak nie bardzo, ale przypałętał się jakiś grzyb czy inna plamistość oraz cała masa mszyc i wyglądało to wszystko niewesoło. Pościnałam jej sporo według znalezionych w necie zaleceń, potraktowałam środkiem przeciwrobalowym i... chyba pomogło, bo tak mi się odwdzięczyła :)

Uwielbiam te jej białe kwiaty...

Cały ten mój dzisiejszy post jest taki trochę "mężowy" :) Nie taki był mój zamiar, ale jakoś tak wyszło. No i tytuł właściwie nijak się ma do treści wpisu, chociaż ja wiem? Może jednak? Tytuł napisałam na samym początku, więc mimo lekkiego odejścia od tematu, niech już zostanie :) A tak nawiasem mówiąc, jak to jest u Was? Najpierw wymyślacie tytuł, czy najpierw piszecie post, a tytuł wstawiacie na końcu? Taka dla mnie ciekawostka.

A już na zakończenie dzisiejszych wynurzeń, zgodnie z tradycją - filmik.

Bo róża ewidentnie zasłużyła sobie na ekranowe uwiecznienie :)

Pozdrawiam wszystkich cieplutko i serdecznie, dziękuję za Wasze komentarze i za Waszą obecność, bo to miejsce bez Was nie byłoby takie jakie jest... 

I do następnego razu 😙😙😙