68. Wrześniowe nowinki

Nagle zrobiło mi się zimno. Jestem raczej ciepłolubna i upały około 30 stopni nie męczą mnie jakoś strasznie. Zdecydowanie bardziej wolę ciepełko od zimnej aury, więc perspektywa zimnych poranków i wieczorów, jest dla mnie pierwszą oznaką, że zbliża się pora roku, w której nie będzie mi już tak komfortowo :(

Mimo, że lato wciąż jeszcze trwa, jesień zagląda już zza zakrętu, czego najlepszym dowodem są kwitnące zimowity.

No cóż, siłą rozpędu podlewam wieczorami ogródek w letnim jeszcze stroju, ale ostatnio dość chłodne powietrze ostudziło moje zapały, czas zacząć cieplej się ubierać nawet do podlewania :)

Ale poza tymi niewielkimi niedogodnościami, wrzesień to same plusy. Te chłodniejsze ranki i wieczory, pozwalają spokojnie i komfortowo spać. Uchylone w nocy okno, to wreszcie sama przyjemność, bo do tej pory często było tak, że powietrze zza tego okna kojarzyło się raczej z uchylonym piekarnikiem :) Poza tym, również dzięki opadom deszczu, roślinki odżyły, stanęły na nogi i nawet zaczęły się uśmiechać, wiedząc, że palące słońce raczej im już nie grozi. Obudził się trawnik, zazielenił się znowu i na razie zapomniał o swoim żółtym ubarwieniu :) Cały ogród wygląda, jakby z powrotem wstąpiło w niego życie, jego kolory nie są już tak wyblakłe, jak w lecie w czasie tych upałów, wreszcie z powrotem pojawiły się intensywniejsze barwy, prawie zupełnie tak, jak wiosną, kiedy rośliny dopiero co budzą się do życia. 

Ok, więc na ten moment dość gadania, pooglądajmy, jak też ten ogród wygląda we wrześniu? :)

Wiem, że dużo jest tych zdjęć, ale to przez to, że najpierw narobię ich całe mnóstwo, a potem nie mogę się zdecydować, które wrzucić, więc... wrzucam wszystkie :)

No dobra, teraz się Wam pochwalę, albo bardziej do czegoś przyznam, choć nie jest to raczej wstydliwa rzecz :) Mam jedno skrzywienie czy hobby, kto mnie lepiej zna, ten już wie. Ponieważ uwielbiam monstery wszelkiego rodzaju, ale najbardziej te zwykłe, popularne deliciosy, mam świra, hopla, czy jak to jeszcze tam się nazywa, na wszystko, co związane jest z kształtem i wyglądem monsterowego liścia i na wszystko co udekorowane jest tym motywem. Mam w domu sporo dekoracji, ubrań i gadżetów z tym związanych i teraz właśnie wpadło mi do głowy, że jest to bardzo dobry pomysł na temat jakiegoś zimowego postu. Kiedy nie będzie już co pokazywać w ogrodzie, porobię fotki i pokażę, co mam w domu monsterowego :)

A teraz pochwalę się tylko jednym takim gadżetem, bo świeżo nabytym. Powie ktoś, zwykłe wiadro. Dla mnie niezwykłe, bo z liściem monstery. Wiem, szurnięta jestem 😁

Tej pannicy ze zdjęć poniżej też chyba spodobało się wiaderko, bo zjawiła się niebawem bardzo blisko niego. Była piękna, w cudownym miętowym kolorze z błękitnym rogiem, prawie jak jednorożec. Liczyłam na to, że okaże się gąsienicą jakiegoś pięknego motyla... Niestety, gąsienicowi znawcy podpowiedzieli mi, że ten osobnik to raczej nastrosz lipowiec lub zawisak tytoniowy, a jedno i drugie, to niezbyt twarzowe ćmy, które nie mają już nic wspólnego z pięknym ubarwieniem, które widać na poniższych fotkach :)

Nadszedł też teraz czas na pełne kwitnienie cynii, a ja bardzo je lubię i uważam, że są niesamowicie fotogeniczne. Dlatego rokrocznie fotografuję je od małego pączusia, aż do pełnego rozkwitu :)

Uwielbiam też uwieczniać tarasową fuksję. Jej cudowne kwiaty często tańczą na wietrze, niczym baletnice w zwiewnych sukienkach :)

Jakoś tak się ostatnio złożyło, że pokochały mnie różne dziwne stworzenia :) Bo oprócz jednorożca z błękitnym rogiem zaszczyciła mnie swoją obecnością Pani Modliszka. Przysiadła na tarasowej ścianie i wspinała się po niej powolutku, pozwalając mi jednocześnie na nakręcenie krótkiego filmiku.

Powiem Wam, że była imponującej wielkości. Nie miałam jakoś odwagi przyłożyć do niej dłoń dla porównania, ale uwierzcie mi na słowo, że była całkiem słusznych rozmiarów :)

Rękami mojego męża i przy pomocy plastikowego kubeczka, przetransportowaliśmy ją na sąsiadujące z nami pole.

To teraz wracając do kwiatowych tematów, muszę (jak za każdym razem) wrzucić trochę kwiatowych portretów. Nic na to nie poradzę, że pozują mi tak pięknie i za każdym razem kiedy spaceruję między rabatkami, przechylają swoje główki i proszą o pamiątkową fotkę :)

A teraz będzie kolorowo, wesoło i trochę śmiesznie. Wiecie, że jak się mieszka na wsi, to trzeba się integrować z lokalną społecznością? Więc w ramach tej integracji pojechaliśmy razem z mężem na gminne dożynki, które w tym roku odbywały się w sąsiedniej wsi. Pisałam, że było wesoło i śmiesznie? Pisałam. Bo śmiesznie było... Nawet mam kilka ujęć z niektórymi miejscowymi, sztywnymi już mieszkańcami płci męskiej :) 

No i chyba starczy na dzisiaj, bo zanudzę Was doszczętnie i przestaniecie do mnie zaglądać :) Następne zdjęcia już czekają w boksach startowych, więc niebawem zjawię się tu znowu. 

Do zobaczyska 💗