23. Kto nie kocha sierpniowych wieczorów?

Nie wiem jak Wy, ale ja kocham sierpniowe wieczory.

Zazwyczaj jest wtedy cieplutko, powietrze pachnie czymś nieuchwytnym i nieokreślonym, w ogrodzie jest jakoś tak tajemniczo, a nad głowami rozpościera się niebo, najczęściej gęsto usiane gwiazdami. Fakt, dzień nie jest już tak długi jak np. w czerwcu, ale ma to swój specyficzny urok. 

Lubię tę sierpniową tajemniczość i nieprzewidywalność. Zapachy ogrodu zaskakują, a światło rzucane przez księżyc nadaje mu dodatkowej czarownej baśniowości i rajskiej magii. Lubię sobie wtedy usiąść na tarasie i patrzeć... patrzeć...

Wszystkie szelesty dochodzące z pobliskich krzewów, to tylko dodatkowa atrakcja i powód do gęsiej skórki :) Ale rokrocznie czekam na te letnie wieczory, zwłaszcza te sierpniowe. Cóż, to takie moje małe ogrodowe dziwactwo :)

A żeby choć trochę przybliżyć Wam to, co próbuję tu jakoś opisać, pokażę kilka fotek z takiego sierpniowego wieczoru 2017 roku. Noc była wtedy księżycowa...

Może ktoś jeszcze pamięta, jak pisałam o mojej ogrodowej pergoli, gęsto obrośniętej rdestem Auberta, którego już nie ma (post tutaj). Obiecałam wtedy, że w odpowiednim momencie opowiem, jak doszło do tego, że już nie ma go w moim ogrodzie. Przypomnę tylko, że tak wyglądała zarośnięta pergola w 2015 r.

Ten rdest to bardzo ekspansywna roślina. W krótkim czasie urósł tak, że ta dosyć solidna pergola ledwo go utrzymywała. W czasie którejś mocnej wichury, a takich u nas ostatnio nie brakuje, pergola zaczęła niebezpiecznie trzeszczeć, kiwać się na boki i niechybnie groziła przewróceniem. Podjęliśmy wspólnie z mężem decyzję o likwidacji rdestu, nie przemyśleliśmy do końca faktu, że nawet taka w miarę solidna pergola, nie jest odpowiednia do utrzymania jego ciężaru i musimy to zrobić zanim dojdzie do jakiejś nieprzewidzianej roślinnej katastrofy i pergola wyląduje na przykład na czyjejś głowie :)

No i... ufff, nawet dziś ciężko mi o tym pisać, bo... Ok, umowa była inna, był piątek, mieliśmy to zrobić razem z mężem w czasie weekendu, miałam plan na to, jak po kolei ogołocić krzew z poszczególnych gałęzi i w finale dojść do grubego pnia i do korzeni, a potem do całkowitego usunięcia krzewu. Ale mój "wyrywny" mąż nie chciał czekać, zabawił się w Zosię Samosię i zabrał się za samodzielne ścinanie krzewu w piątkowe przedpołudnie, kiedy ja byłam jeszcze w pracy. Nie będę się rozpisywać, co się stało, bo jeszcze dziś mam gęsią skórkę, jak sobie tylko przypomnę wszystkie te wydarzenia, ale napiszę tylko, że może gdybyśmy to robili razem lub w innym, zaplanowanym wcześniej czasie, nie doszłoby do tych okropnych wydarzeń. Mąż wziął piłę i zaczął ścinać krzew przy grubych gałęziach na samym dole. Ktoś przechodził akurat naszą drogą, mąż na chwilę odwrócił wzrok, piła wciągnęła rękawicę, którą miał na dłoni i... No, możecie sobie wyobrazić co było dalej. Przecięta tętnica, morze krwi, pogotowie, szwy, uszkodzone nerwy i ja... galareta trzęsąca się ze strachu, przejęcia, jadąca na złamanie karku prosto z pracy do szpitala w pobliskim miasteczku. Ach... nawet nie chcę ponownie wracać do tych wspomnień :)

Ok, co było, to było, trochę czasu minęło od tamtych dni, choć nie pozostało to tak całkiem bez echa, bo mąż czasami odczuwa dolegliwości spowodowane tym niefortunnym zdarzeniem, ale żyjemy oboje i to jest najważniejsze 😃

No to chyba wystarczy tego przynudzania na dziś, na następny raz obiecuję kilka weselszych i bardziej pozytywnych opowiastek z mojej ogrodowej przeszłości. Coraz bardziej zbliżamy się w moich wspomnieniach do obecnych czasów i z tego bardzo się cieszę, bo wraz z nadejściem wiosny chciałabym być na bieżąco i pokazywać Wam co tam też w mojej ogrodowej trawie piszczy. Więc muszę się trochę streszczać, toteż następny post będzie niebawem. Tymczasem... do miłego 💗💗💗