7. I wtedy przyszła wiosna

No to lecim dalej z tym koksem, jak mawiał mój świętej pamięci były teść.

Przyszła ta wyczekana wiosna 2012 r. i zerkała nieśmiało ale ciekawie, co też ja wyrabiam na tym zapuszczonym polu. A ja na kolanach i z zaciętością, na jaką stać tylko upartą kobietę, ryłam pazurami w tej zachwaszczonej ziemi, a gęba przy tym uśmiechała mi się szeroko. 

Pierwsze, co zrobiliśmy, jak już nacieszyłam oczy kwietniowymi tulipanami, to przygotowaliśmy ziemię pod przyszły trawnik.

I od razu zrobiło się porządnie, przynajmniej wizualnie wyglądało to zdecydowanie lepiej :)

Zjawiły się krawężniki i zawitała nawet różana pergola, ale nie zagrzała długo miejsca, bo pod naporem rosnących na niej róż, chociaż wcale pokaźne nie były, położyła się na ziemi razem z pierwszym silniejszym wiatrem.

Posialiśmy trawę i po paru dniach intensywnego podlewania, pojechaliśmy na majówkę. Po powrocie zastał mnie widok, który zapierał dech w piersiach. W końcu było zielono i to nie tylko z powodu zielonych drzew, widocznych w pobliskim lesie, ale w końcu miałam tę swoją zieloność za oknem, dosłownie na wyciągnięcie ręki. 

W niedługim czasie przybyła też drewniana pergola, wykonana "ręcami" mojej drugiej połówki, trwała i solidna, stoi zresztą do dziś :)

I tu się pokuszę o takie małe porównanko, te zdjęcia dzielą dwa lata różnicy. Miło spojrzeć, jak przez ten czas zmienił się krajobraz wokół naszego gniazdka.

Jak widać, pierwsze moje roślinki trafiały na swoje docelowe miejsce zupełnie na zasadzie przypadku. Najpierw obsadzałam wszystkie miejsca po bokach, przy krawężnikach, tak jakbym bała się zniszczyć tę nieskazitelną zieloność w postaci trawnika, który tak szumnie wyrósł mi pośrodku :) Wszystkie cebulowe też znalazły swoje miejsce wyłącznie w narożnikach i przy samym tarasie. 

No tak, koncepcji i pomysłu na ten swój ogród nie miałam wtedy jeszcze wcale. Poza tym, tak naprawdę, z ręką na sercu, kompletnie nie znałam się na roślinach :) 

Ale na tym właśnie miała polegać moja przyszła przygoda z ogrodem...