11. Roślinkowy świrus

A więc wracam znowu do wspomnień :) 

Do dziś jest to dla mnie niewiarygodne, że ja, taki zatwardziały i zasiedziały mieszczuch, babeczka urodzona i wychowana w wielkim mieście, w którym - na dodatek - spędziłam pół swojego życia, wyląduję kiedyś pod lasem, administracyjnie przypisana do jakiejś malutkiej wioski i co więcej, stanę się wieśniarą pełną gębą, ze zdartymi od twardej ziemi kolanami i zgromadzoną za pazurami ziemią :) 

Gdyby ktoś mi kiedyś powiedział, że moje życie tak się odmieni, z pewnością bym nie uwierzyła. Co tam, nie uwierzyła... Wyśmiałabym go prosto w twarz i z przekonaniem stwierdziła, że zwariował albo najadł się czegoś niezdrowego :)

Byłam wtedy na takim etapie, że nazwy kwiatów "hiacynt" i "hortensja" były dla mnie jednoznaczne i nie dość, że nie potrafiłam takich kwiatów odróżnić, to jeszcze nie miałam zielonego pojęcia, jak wyglądają. Gdzieś tam pewnie obiły mi się o uszy takie nazwy, ale - jak dla mnie - łączyło je wtedy tylko jedno: obie nazwy pisało się przez "h" i to nie było dla mnie bardzo trudne, ponieważ zasady ortografii zawsze były mi raczej przyjacielem, niż wrogiem ;)

Dlaczego o tym piszę? Bo zakładając swój ogród, ani nie miałam pojęcia jak to zrobić, ani nie wiedziałam, co tak naprawdę mnie czeka. Roślinki wsadzałam na pełnym spontanie i albo były kupione w którejś ze szkółek ogrodniczych, których miałam mnóstwo wracając autem z pracy, albo dostawałam je od przyjaciół i znajomych, zarówno tych osobistych, jak i wirtualnych. Kupowałam to, co mi się podobało :) Bez wiedzy o stanowisku, w jakim powinno rosnąć i kompletnie bez wiedzy, czy urośnie ponownie na przyszły rok.

Jak sobie dziś o tym myślę, to dochodzę do wniosku, że takiego drugiego zwariowanego luzaka jak ja, to darmo ze świecą szukać :)

Tymczasem moje ogrodowe piękności rosły sobie spokojnie, nie zważając na niewiedzę i ignorancję ich pani. I bardzo dobrze, że tak się stało.